Głównym aktem prawnym regulującym działalność brokera ubezpieczeniowego jest Ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz.U. 2018 poz. 2210 z późn. zm), zwana dalej UDU.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 5) UDU broker ubezpieczeniowy oznacza osobę fizyczną albo osobę prawną, posiadającą wydane przez organ nadzoru zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej w zakresie ubezpieczeń, wpisaną do rejestru brokerów.

Zgodnie z przepisami UDU broker ubezpieczeniowy jest dystrybutorem ubezpieczeń (art. 3 ust. 1 pkt 8) oraz pośrednikiem ubezpieczeniowym (art. 3 ust. 1 pkt 15).

Powyższe oznacza, że broker ubezpieczeniowy zajmuje się dystrybucją ubezpieczeń, która zgodnie
z art. 4 UDU oznacza – w odniesieniu do brokera ubezpieczeniowego – działalność polegającą na:

1. doradzaniu, proponowaniu lub wykonywaniu innych czynności przygotowawczych, zmierzających do zawarcia umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych;
2. zawieraniu umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych w imieniu lub na rzecz klienta;
3. udzielaniu pomocy przez pośrednika ubezpieczeniowego w administrowaniu umowami ubezpieczenia lub umowami gwarancji ubezpieczeniowych i ich wykonywaniu, także w sprawach o odszkodowanie lub świadczenie.

Broker ubezpieczeniowy, w ramach prowadzonej działalności brokerskiej, wykonuje czynności
w zakresie dystrybucji ubezpieczeń w imieniu lub na rzecz klienta, zwane dalej „czynnościami brokerskimi w zakresie ubezpieczeń” (art. 4 ust. 4 UDU).

W sposób szczególny w działalności brokera ubezpieczeniowego należy zwrócić na następujące przepisy Ustawy o dystrybucji ubezpieczeń:

• art. 7 ust. 1:Dystrybutor ubezpieczeń, wykonując dystrybucję ubezpieczeń, postępuje uczciwie, rzetelnie i profesjonalnie, zgodnie z najlepiej pojętym interesem klientów.
• art. 8. ust. 1: Przed zawarciem umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej dystrybutor ubezpieczeń określa, na podstawie uzyskanych od klienta informacji, jego wymagania i potrzeby oraz podaje w zrozumiałej formie obiektywne informacje o produkcie ubezpieczeniowym, w celu umożliwienia klientowi podjęcia świadomej decyzji.
• art. 32 ust. 1 pkt. 4: Przed zawarciem umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej broker ubezpieczeniowy udziela porady, w oparciu o rzetelną analizę dostępnych na rynku produktów ubezpieczeniowych w liczbie wystarczającej do opracowania rekomendacji najwłaściwszej umowy, oraz wyjaśnia podstawy, na których opiera się rekomendacja, uwzględniając złożoność umowy ubezpieczenia lub umowy gwarancji ubezpieczeniowej oraz rodzaj klienta, chyba że klient złoży pisemne oświadczenie o rezygnacji z udzielenia porady.

Najbardziej znaną organizacją zrzeszającą brokerów ubezpieczeniowych jest Stowarzyszenie Polskich Brokerów Ubezpieczeniowych i Reasekuracyjnych z siedzibą w Warszawie. Członkowie Stowarzyszenia są zobowiązani do przestrzegania Kodeksu Etyki Zawodowej Brokera. Kodeks Etyki Zawodowej Brokera, przyjęty na Walnym Zgromadzeniu Członków Stowarzyszenia w dniu 23 maja 2013 jest dostępny na stronie: https://polbrokers.pl/etyka-brokerow/

Poniżej prezentujemy listę wybranych pojęć ubezpieczeniowych

AUTOCASCO – ubezpieczenie pojazdów mechanicznych od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia.

BROKER UBEZPIECZENIOWY – osoba fizyczna albo osoba prawna, posiadająca wydane przez organ nadzoru zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej w zakresie ubezpieczeń, wpisana do rejestru brokerów.

CENTRUM ALARMOWE – podmiot wskazany przez Ubezpieczyciela, któremu Ubezpieczający obowiązany jest zgłosić zaistnienie zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową.

CERTYFIKAT UBEZPIECZENIOWY – forma dokumentu stanowiąca dowód zawarcia umowy ubezpieczenia, stosowana najczęściej w ubezpieczeniach zawartych w formie polisy generalnej.

CZYSTE STRATY FINANSOWE – szkody niewynikające ze szkód w mieniu ani na osobie.

DEKLARACJA ZGODY – oświadczenie na piśmie, wyrażające zgodę na przystąpienie do ubezpieczenia na życie lub NNW w formie grupowej za pośrednictwem zakładu pracy. Deklaracja zgody m.in. upoważnia zakład pracy do potrącania składki ubezpieczeniowej z listy płac. Zawiera wskazanie osoby upoważnionej do odbioru świadczenia w razie śmierci Ubezpieczonego.

EKSPIRACJA UBEZPIECZENIA – ustanie, wygaśnięcie odpowiedzialności Ubezpieczyciela. Najczęściej termin ekspiracji określa polisa ubezpieczeniowa albo inny dokument ubezpieczenia. Koniec odpowiedzialności Ubezpieczyciela może też nastąpić wskutek odstąpienia od umowy ubezpieczenia albo jej wypowiedzenia, całkowitego zniszczenia przedmiotu ubezpieczenia, śmierci osoby ubezpieczonej, wyczerpania sumy ubezpieczenia, albo przejścia własności rzeczy ruchomej na inną osobę.

FRANSZYZA – część szkody, za którą Ubezpieczyciel nie ponosi odpowiedzialności.

• Franszyza integralna (zwana także względną lub warunkową) określa kwotowo szkodę, do wysokości której Ubezpieczyciel nie odpowiada. Powyżej określonej kwoty szkoda jest pokrywana w całości.
• Franszyza redukcyjna (bezwzględna, bezwarunkowa) każdorazowo obniża wysokość odszkodowania o określoną kwotę albo o określony procent szkody.

Fundusz Ochrony Ubezpieczonych – Fundusz powołany przez Ministra Finansów. Zadaniem Funduszu jest zaspokojenie roszczeń osób ubezpieczonych, w przypadku niewypłacalności ubezpieczyciela. Fundusz tworzony jest ze środków przekazywanych przez wszystkie firmy ubezpieczeniowe.

Grupowe ubezpieczenia – ubezpieczenie osobowe, zawodowe w którym jedną ze stron ubezpieczenia jest grupa osób. Grupę stanowią osoby wykonujące ten sam zawód (architekci, adwokaci itp.) lub pracownicy w zakresie ubezpieczeń zdrowotnych, życiowych lub następstw nieszczęśliwych wypadków.

INKASO – określa kwotę wpłaconej składki.

IPID – (z ang.: Insurance Product Information Document), czyli ustandaryzowany dokument zawierający informacje o produkcie ubezpieczeniowym, sporządzony przez twórcę produktu ubezpieczeniowego (zazwyczaj zakład ubezpieczeń) dla ryzyk wymienionych w dziale II załącznika do ustawy o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

KARENCJA – przesunięcie terminu odpowiedzialności Ubezpieczyciela o określony w umowie ubezpieczenia czas, licząc od daty zawarcia ubezpieczenia. Ma na celu wyeliminowanie przypadków zawierania ubezpieczeń po powstaniu przesłanek prawdopodobieństwa szkody. Stosowana m.in. w ubezpieczeniach na życie.

KLAUZULE UBEZPIECZENIOWE – zastrzeżenia w polisie ubezpieczeniowej; mogą ograniczać, rozszerzać lub zmieniać zakres ochrony ubezpieczeniowej.

KUMULACJA RYZYK – zbiór ubezpieczeń należących najczęściej do różnych ubezpieczających, które w pewnych przypadkach mogą tworzyć jedno wspólne ryzyko ubezpieczeniowe, np. w transporcie morskim towarów.

KUMULACJA ŚWIADCZEŃ – łączenie przysługujących świadczeń z kilku umów ubezpieczenia. Występuje głównie w ubezpieczeniach osobowych, w których kumulacji podlegają świadczenia z tytułu śmierci lub trwałego inwalidztwa.

LIKWIDACJA SZKÓD – zespół czynności wykonywanych przez zakład ubezpieczeń dla ustalenia przyczyny i rozmiaru szkód oraz odpowiedzialności za daną szkody i obliczenia wysokości odszkodowania lub świadczenia uprawnionej osobie.

MALUS – dodatkowa składka, będąca sankcją za szkody powstałe w minionym okresie ubezpieczenia, spowodowane np. kierowaniem pojazdów mechanicznych.

NADUBEZPIECZENIE – ubezpieczenie powyżej wartości ubezpieczonego mienia, (interesu majątkowego). W razie szkody Zakład Ubezpieczeń wypłaci odszkodowanie w granicach wartości rzeczywistej utraconego lub uszkodzonego mienia, jego wartości księgowej albo według faktycznej wartości nowej, w zależności od przyjętego w umowie systemu.

NIEDOUBEZPIECZENIE – ubezpieczenie poniżej wartości mienia (interesu majątkowego). W razie szkody wypłata odszkodowania jest uzależniona od stosunku sumy ubezpieczenia do faktycznej wartości mienia (zasada proporcji) albo odpowiada wysokości szkody w granicach sumy ubezpieczenia (zasada pierwszego ryzyka).

ODPOWIEDZIALNOŚĆ CYWILNA – odpowiedzialność za szkodę, jaką – na podstawie przepisów prawa cywilnego – ponosi osoba zobowiązana do jej naprawienia.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ CYWILNA DELIKTOWA – jest to odpowiedzialność za szkody osobowe i majątkowe lub czyste szkody finansowe, wyrządzone osobom trzecim w związku z prowadzoną działalnością lub posiadanym mieniem.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ CYWILNA KONTRAKTOWA – jest to odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (kontraktu).

ODPOWIEDZIALNOŚĆ CYWILNA ZA PRODUKT – ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za produkt kierowane jest do producentów, za których uważa się przedsiębiorców wytwarzających, wprowadzających do obrotu lub naprawiających produkt, a także ich przedstawicieli oraz każdą osobę, która występuje jako wytwórca, umieszczając na produkcie bądź do niego dołączając swoje nazwisko, nazwę, znak towarowy lub inne odróżniające oznaczenie. Za producentów uważa się również importerów oraz wszystkich, którzy prowadząc działalność gospodarczą mogą wpływać na bezpieczeństwo produktu. Ochrona ubezpieczeniowa udzielana jest ubezpieczonemu w zakresie szkód wyrządzonych przez produkty, określone w umowie ubezpieczenia.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SZKODY W ŚRODOWISKU – odpowiedzialność za szkody wyrządzone w środowisku w związku z nagłym i niespodziewanym przedostaniem się substancji do gleby powietrza lub wody. Ryzyko z reguły wyłączone w ogólnych warunkach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Możliwe jest objęcie ochroną ubezpieczeniową szkód, powstałych w środowisku za pomocą dodatkowej klauzuli do polisy oc lub odrębnych warunków ubezpieczenia środowiskowego.

POLSKA IZBA UBEZPIECZEŃ – jest organizacją samorządu branżowego reprezentującą wszystkie zakłady ubezpieczeń działające w Polsce. Do podstawowych zadań PIU należy wspieranie ustawodawcy w zakresie kształtowania prawa asekuracyjnego. Izba prowadzi także działania mające na celu zwiększenie świadomości ubezpieczeniowej społeczeństwa oraz prowadzenie wielostronnego dialogu na rzecz rozwoju sektora ubezpieczeń w naszym kraju. Polska Izba Ubezpieczeń działa od 1990 roku.

REGRES UBEZPIECZENIOWY – Uprawnienie zakładu ubezpieczeń do żądania zwrotu od sprawcy szkody całości lub części wypłaconego odszkodowania.

SUMA UBEZPIECZENIA – suma pieniężna, na którą ubezpieczono mienie, zdrowie, życie. W ubezpieczeniach majątkowych suma ubezpieczenia stanowi zazwyczaj górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela. Powinna odpowiadać aktualnej wartości ubezpieczonego majątku. Sumę ubezpieczenia osobowego określa się w praktyce na podstawie przybliżonej wartości potrzeb, które mogą powstać w wyniku wypadku losowego.

ŚWIADCZENIE – suma, którą Ubezpieczyciel wypłaca z tytułu ubezpieczenia osobowego w razie nastąpienia określonego wypadku losowego.

TARYFA UBEZPIECZENIOWA – zbiór zasad i stawek ubezpieczeniowych regulujących sposób obliczania składki ubezpieczeniowej.

UBEZPIECZENIE MAJĄTKOWE – ubezpieczenie dotyczące mienia lub odpowiedzialności cywilnej.

UBEZPIECZENIE OSOBOWE – ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków oraz ubezpieczenie na życie.

UBEZPIECZENIOWY FUNDUSZ GWARANCYJNY –  fundusz ochronny, którego zadaniem jest wypłacenie odszkodowania z tytułu obowiązkowych ubezpieczeń w przypadkach szkody na osobie, gdy sprawca szkody nie mógł być zidentyfikowany oraz za szkody w mieniu i na osobie, gdy sprawca nie posiadał ubezpieczenia obowiązkowego.

WARTOŚĆ EWIDENCYJNA BRUTTO – wartość, która zgodnie z ustawą o rachunkowości odpowiada wartości początkowej mienia.

WARTOŚĆ EWIDENCYJNA NETTO – wartość mienia wynikająca z ewidencji księgowej, po potrąceniu odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych).

WARTOŚĆ ODTWORZENIOWA (NOWA) – jest to wartość odpowiadająca kosztom zakupu, odbudowy lub remontu:

• budynku w tym samym miejscu, z uwzględnieniem dotychczasowych wymiarów konstrukcji i materiałów,
• maszyn, urządzeń i wyposażenia tego samego rodzaju oraz parametrów technicznych.

WARTOŚĆ RYNKOWA – wartość odpowiadająca cenie sprzedaży netto, tj. bez marży i prowizji.

WARTOŚĆ RZECZYWISTA – wartość odtworzeniowa (nowa), pomniejszona o faktyczne zużycie.

WYPADEK UBEZPIECZENIOWY – zdarzenie powodujące wystąpienie szkody na osobie lub mieniu w czasie trwania odpowiedzialności Ubezpieczyciela, przy czym wszystkie szkody będące następstwem tego samego zdarzenia albo wynikające z tej samej przyczyny, niezależnie od liczby osób poszkodowanych, uważane są za jeden wypadek i przyjmuje się, że miały miejsce w chwili wystąpienia pierwszej szkody.

ZASADA PROPORCJI – odszkodowanie naliczane/wypłacane jest proporcjonalnie do wartości mienia w dniu wypłaty. Ma ona zastosowanie wówczas, kiedy suma ubezpieczenia mienia jest niższa od jego całkowitej wartości w dniu szkody.

ZDARZENIE LOSOWE – przypadkowe i niezależne od woli ludzkiej zdarzenie powodujące określone skutki. Cechą zdarzeń losowych jest ich przypadkowość i niezależność od woli człowieka, możliwość ich wystąpienia, powtarzalność i przewidywalność, równomierność w czasie i przestrzeni. Najczęściej ubezpieczenie dotyczy tych zdarzeń losowych, których nastąpienie nie jest pewne, ale możliwe. Wyjątkiem jest śmierć, której nastąpienie jest pewne, ale nieznana jest chwila tego zdarzenia.

Ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz.U. 2018 poz. 2210 ze zm.)

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2019 r. w sprawie egzaminu dla brokerów ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych oraz Komisji Egzaminacyjnej dla Brokerów Ubezpieczeniowych i Reasekuracyjnych (Dz.U. 2019 poz. 879)

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 18 maja 2018 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania działalności brokerskiej (Dz.U. 2018 poz. 1085)

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 6 września 2018 r. w sprawie wykazu dokumentów dołączanych do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie działalności brokerskiej (Dz.U. 2018 poz. 1757)

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 2018 r. w sprawie wniosków o zmianę wpisu do rejestru brokerów ubezpieczeniowych (Dz.U. 2018 poz. 2371)

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 grudnia 2018 r. w sprawie prowadzenia rejestru pośredników ubezpieczeniowych oraz udostępniania informacji z tego rejestru (Dz.U. 2018 poz. 2467) Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2017/2358 z dnia 21 września 2017 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/97  w odniesieniu do wymogów w zakresie nadzoru nad produktem i zarządzania nim dla zakładów ubezpieczeń i dystrybutorów ubezpieczeń (Dz.U UE. L z 2017 r. poz. 341 nr 1)

Ustawa z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz.U. 2019 poz. 381 ze zm.)

Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2018 poz. 473 ze zm.)

Ustawa z dnia 15 grudnia 2017 r. o dystrybucji ubezpieczeń (Dz. U. 2018 poz. 2210 ze zm.)

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2005 r. o nadzorze uzupełniającym nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji i firmami inwestycyjnymi wchodzącymi w skład konglomeratu finansowego (Dz.U. 2016 poz. 1252 ze zm.)

Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. 2019 poz. 351 ze zm.)

Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. 2019 poz. 1292 ze zm.)

Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. 2018 poz. 2096 ze zm.)

Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. 2019 poz. 505 ze zm.)

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2019 poz. 1145 ze zm.)

Ustawa z dnia z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. 2019 poz. 1000 ze zm.)

Ustawa z dnia 14 lutego 1991 roku Prawo o notariacie (Dz. U. 2019 poz. 540 ze. zm.)

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji (Dz. U. 2016 poz. 562)

Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów w sprawie dokumentów załączanych do zawiadomień o zamiarze nabycia lub objęcia akcji lub praw z akcji krajowego zakładu ubezpieczeń lub krajowego zakładu reasekuracji lub o zamiarze stania się jednostką dominującą takiego zakładu (Dz.U. 2016 poz. 1772)

Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2015/35 z dnia 10 października 2014 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz. U. UE. L. z 2015 r. nr 12 poz. 1 ze zm.)

Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE) 2016/467 z dnia 30 września 2015 r. zmieniające rozporządzenie (UE) 2015/35 w zakresie obliczania regulacyjnych wymogów kapitałowych w odniesieniu do kilku kategorii aktywów posiadanych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji (Dz. U. UE. L z 2016 r. nr 85 poz. 6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009  r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. UE. L z 2009 r. nr 335 poz. 1 ze zm.)